Goed voorbereid vertrekken we half juli 2012 richting Oeganda. Met ons een oude sporttas, beschikbaar gesteld door een collega, vol met allerlei materialen, zoals onder andere een schommel, bingospel, kwartet, badmintonrackets, vlaggenlijn, puntenslijper, dieren, servies, ballenpomp, sponzen, springtouwtjes en elastiek, en nog veel meer, we hebben een aardige basis bij ons, lijkt me!! Deze zaken zijn in Oeganda namelijk moeilijk tot niet verkrijgbaar, in elk geval niet voor een fatsoenlijke prijs…

SONY DSCIn Oeganda vullen we de tas, met het geld dat door enkele sponsors beschikbaar is gesteld, aan met schriften, potloden, bordkrijt, bordenwissers, en posters met alfabet, cijfers , en de wereld. We vangen hiermee twee vliegen in één klap, we steunen de plaatselijk middenstand en ook ons project zelf doet er z’n voordeel mee.
Rest ons alleen nog een school. Na overleg met de reisleiding en de plaatselijke bevolking krijgen we een adres door, en quasi-nonchalant plannen we een bezoekje tijdens ons verblijf in Kisoro. Dagen hebben we inmiddels rondgesjouwd met de zware sporttas, en ook nog tien kleine ieniekus-tasjes, maar eindelijk is het dan zover…

Bij het uitstappen wordt het ons al gauw duidelijk, hier is duidelijk behoefte aan wat ondersteuning, en dan druk ik me nog voorzichtig uit!! Een deels stenen / lemen gebouw doet dienst als school, de vloer is modderig, de vele regen van de afgelopen dagen is dwars door het schoolgebouw gegaan, gewoon het natuurlijke laagste punt gevolgd. De lokalen zijn erg donker, de schoolbankjes ogen uitgeleefd, het weinige school-materiaal is versleten en de boeken zijn zeiknat. Er is ook een slaapruimte, met zelfgemaakte drie-etage bedden, echt supersmal. Het stinkt er vreselijk naar de plas, veel peuters / kinderen zijn niet zindelijk. Echt schokkend!!

We worden tewoord gestaan door de dominee, tevens mede-directeur, die een aantal jaren geleden met een vriend dit project vanuit de kerk heeft opgestart. De school (Amazing Grace) is voornamelijk bedoeld voor de weeskinderen uit de buurt, een echt probleem in Oeganda, door aids en volstrekte armoede, waardoor ouders gedwongen zijn dag en nacht te moeten werken. Met een beetje geluk worden de kinderen éénmaal per maand herenigd met hun (pleeg-)ouders, maar vaak komt het daar niet van. Ik krijg er een brok van in m’n keel… Wat een hel, en dat al op zo’n jonge leeftijd!!

We vragen of er een klasje aanwezig mag zijn tijdens de overhandiging van de tas, kunnen we meteen wat foto’s maken. De dominee vindt het een prima idee, en gaat het één en ander regelen. Na ruim tien minuten doemt in de verte een donkere wolk met kinderen op, dat is duidelijk meer dan één klasje. Het is moeilijk in te schatten, maar het zijn er zeker vijf-en-zeventig tot honderd, allemaal zenuwachtig voor wat komen gaat…

SONY DSCOp een inmens groot grasveld, met de kinderen in een grote kring, begin ik met het openen van de tas. Het wordt een waar feest, de kring wordt snel kleiner, want iedereen wil er graag met z’n neus bovenop staan. De dominee laat alle materialen langs de grote kring gaan, en toont tevens wat de bedoeling ervan is, geweldig!! Het is zeker een heel enthousiaste meester, zelfs bij het elastiek-spel springt-ie fanatiek mee.
Als tenslotte de nietmachine en een puntenslijper-automaatje worden getoond, gaan de leraren bijna op hun knieen… Frank en ik krijgen een brok in onze keel, zo blij als deze mensen op dit moment zijn met deze simpele dingen!!
Voldaan keren we uiteindelijk terug naar onze lodge.

‘s-Avonds, tijdens een relax-uurtje bij het kampvuur, staat de dominee opeens weer voor ons neus. Als dank voor onze giften worden we uitgenodigd om te komen eten. Superlief natuurlijk, maar ze kunnen het geld vast wel beter gebruiken. We vertellen dat we met een komplete groep zijn, en het diner voor vanavond al geregeld is. Gelukkig vinden ze dat geen enkel probleem.IMAG0931

Eénmaal thuis laat Amazing Grace me niet los, via de reisorganisatie stuur ik nog een doos met de maximum twintig kilo naar Oeganda. We krijgen foto’s terug (van de reisorganisatie) en de vraag dat als we ooit nog een keer in Kisoro zijn, we dan toch echt bij de dominee moeten komen eten en slapen. En wie weet gaan we nog eens terug, niet voor het eten , maar wel voor deze warme, blije mensen. Van deze saamhorigheid kunnen wij nog heel veel leren!!